یانیه ی درخواست معمار دنیس اسکات براون، جهت به رسمیت شناختن نقش وی در جایزه پریتزکر 1991، با بیش از 12 هزار امضای هواداران و حمایتگران وی، مواجه شده است. از حامیان قابل توجه این دادخواست می توان به برندگان پیشین این جایزه از جمله زاها حدید، رم کولهاسو همسر و شریک 40 ساله ی اسکات براون، رابرت ونچوری، اشاره نمود. این دادخواست که توسط دو زن جوان از انجمن زنان و طراحی ِ هاروارد، شکل گرفته است، با استقبال و موفقیتی بزرگ تر از آنچه انتظار می رفت، مواجه شده است. این کمپین به منظور تجدید نظر و باز اندیشی به موقعیت دشوار و حتی غیرعادلانه جایگاه زنان در معماری تشکیل گشته است.

در پیشینه 34 ساله این جایزه، تنها دو معمار زن موفق به دریافت آن گشته اند و این تعداد، بسیار کم و تامل برانگیز می باشد. در کنار آن، می توان به این نکته نیز اشاره نمود که با وجود تعداد برابر ِ دانشجویان زن و مرد در دانشگاه های امریکا، تنها 16 درصد از جمعیت معماران دارای اجازه ساخت را زنان تشکیل می دهند. زاها حدید ادعا کرده است که در دوران تدریس وی در دانشگاه ها، زنان بدون شک، بهترین دانشجویان او بوده اند؛ اما پس از اتمام دانشگاه، این تعداد در مواجه با صنعت و جامعه، با " رانش " عظیمی مواجه می گردد. سوالی که باید پرسیده شود، اینست که " چرا ؟ "

شاید، مسیر طولانی و نفسگیر تبدیل به عنوان " معمار " را بتوان مقصر شمرد. پس از پنج یا هفت سال تحصیل، معماران مشتاق باید دوره کارآموزی و امتحانات صدور مجوز کار و ساخت را بگذرانند که به طور متوسط 8سال و نیم زمان به طول می انجامد؛ در حالی که کار در این دوره های زمانی با حقوقی پایین بدست می آید.

چه چیزی می تواند این فرایند را آن چنان منحصر بفرد سازد تا همسان با سال های باروری زنان باشد؛ بنابراین انتخاب میان مادر شدن و تبدیل به یک معمار گشتن به میان می آید. تنها تعداد کمی از زنان می توانند هر دو کار را همزمان انجام دهند و این شرایط نیز در صورت داشتن یک شریک و یا سرپرست دیگر برای نگهداری از فرزندان به وجود خواهد آمد.

و این ها همه دلایل نیستند. علاوه بر فرآیند بلند مدت صدور مجوز و جو ِ کار همه ساعته که معماران با آن مواجه هستند؛ بسیاری از زنان در محل کار خود با تبعیض جنسی و تمایز با مردان روبه رو می گردند. بیش از نیمی از زنان مشغول به کار در بریتانیا، دستمزدی کمتر از همکاران ِ مرد خود دریافت می نمایند و 60 درصد کارفرمایان زن در صنعت ساختمان شکست خورده اند و یا اختیاراتشان به رسمیت شناخته نشده است.

این اقتدار و اختیارات محدود تر نیز می باشند. طبق بررسی موسسه معماران امریکایی، تنها 17 درصد از رؤسا و شرکای شرکت ها را زنان تشکیل می دهند و فقط دو نفر ( و به زودی سه نفر ) معمار زن به عنوان رئیس سازمان AIA در تاریخ 155 ساله ی آن، انتخاب گشته اند.

این تبعیض و ناهمسانی جنسیتی، چه مفهومی در صنعت معماری امروزی دارد؟

آیا ما باید نگران این مسئله باشیم که بسیاری از محیط اطرافمان را مردان طراحی نموده اند و نه زنان؟ آیا زندگی به صورتی متفاوت و حتی بهتر طراحی نمی گشت اگر به جای این ساخت های تکرار شونده، در میان نیاز مبرم قرن حاضر به تجدید نظر و اصلاحات، از نبوغ زنانی که به وسیله هنر باستان به سکوت اجبار شده اند، استفاده می گشت؟